هغه ښکلې ښاپېرۍ پېغله پروینه
تور لیمه ، کاږه باڼه ، زلفې مُشکینه
د مریمې پاک ناموس د عیسيٰ ناوه
یشېدونکې د تقدیس له ډېره تاوه
ګلستان د کلیسا کې تنکۍ غوړګه
چې د دېر و د حرم ترې سوزي سترګه
هغه نرسه چې مراد ترې پوره کېږي
په دارو یې دردېدلی زړه روغېږي
د ځوانۍ د ماشوم والي پېوستون وه
هر سبا د ګل غوټۍ تازه چاودون وه
یو غاوره شان تندی تنکۍ رخسار وه
د ځوانۍ پنګه فطرت یې پیره دار وه
یوه جلوه وه یوه شعله د بجلۍ پړق وه
چې د ډېرو زړه ورو زړه یې شق وه
هغه لاس واړه واړه او سره نوکونه
په بهار کې د انارو یې ګلونه
هغه سترګې چې د مئیو دوه پیالې وې
اننګي چې به روانې ترې شغلې وې
خوشبویي به یې له زلفو نه خوره وه
چې زما په هر نفس باندې سوره وه
په دفتر کې تابنده د مار مرۍ وه
د زهره د سوارۍ سپینه قمرۍ وه
تورو زلفو کې یې ربړ براقي وه
که ولاړ حجر اسود سره حاجي وه
په صفا سپینو جامو کې به نغښتلې
لکه حوره ګرځېدله غلې غلې
ښکته سر به په خپل وارډ کې وه روانه
وېرېده به وږو سترګو د دونیا نه
اوس به چپ اوس په خبرو به لګیا شوه
سترګو رپ کې به د سترګو نه پناه شوه
د اسمان د معراجونو فرشته وه
د جبریل غوندې یې ټوله وسیبه وه
عجوبه بې نیازي د دې عادت وه
چې په ما یې نازل کړی قیامت وه
که په ما د حشر نشر ورځ لګیا وه
خو د دې په خدای قسم که څه پروا وه
یو لمحه به اوږدېدله لکه کال
انتظار ته د پۍ مخیو چا مجال
هۍ توبه د ښایسته وو له بېلتونه
رب دې ژغوره دې کړاو او له کړمونه
ما لیدلی دی دا مرګ دی نه ژوندون دی
په صلیب د ظالمانو شواخون دی
د هغو ورځو دي ورځې تېرې شوې
ما نه ، نه دي هغه ورځې هېرې شوې
اوس د شپې چې کله سترګې کړمه پټې
هغه سترګې راته راشي پټې پټې
راته وایي چې خوب مه کوه تیار شه
هسپتال ته راځه زر کوه بیمار شه!
ایک تبصرہ شائع کریں