غزل
سترګو کښې حسرت ته د چا وګوري
خلق خو په تلو کښې په شا وګوري
هېڅ ئې په تلو کښې راته ونۀ وې
چرته ده چې ما په غوغا وګوري
اوښکو کښې نظر مې هم لاهو شولو
سترګې به مې اوس څۀ رڼا وګوري
دومره بې رخۍ سره څوک نۀ درومي
لږه خو د زړونو رضا وګوري
یو ئې جدائي بل تنهائي شوله
نوره به څۀ ما له سزا وګوري
را دې شي په ما به خوږېدله چې
خوږ په خوږ دے روح خو زما وګوري
راشي تصور ته رازه ! غلے شان
ورانه د زړګي مې دنیا وګوري
سليم راز
ایک تبصرہ شائع کریں