دنیـــا وه خامــخا به چـــا په چا پـــــورې خندل
زۀ څومره بختـــور ووم تا په ما پـــــورې خندل
د مینې لېوني د دار په ســــر پــه پـــــوره صدق
په زړۀ کښې د خپل جرم په ســـــزا پورې خندل
انسان وو خو د خپلې مرتبــې نــــــه خبـر نۀ وو
دنیــا ته غـــــاړه وتے وو دنــــیا پــــــورې خندل
خبره که د ظرف شي او د وخت شي منطقي ده
بېـــــــګا وورورکي د نـــــمر رڼـــا پــــورې خندل
رنــــځورې شــــانتې مـــور د بې وسۍ ژړا کوله
رنځـــور شانته بچي ورته په خوا پـــورې خندل
چې زۀ درپـــــورې خاندمه او تۀ راته مسکے یې
شـــــــاکره څومره خوند کوي په تا پورې خندل
ایک تبصرہ شائع کریں