غزل
چې د احساس مرۍ پرې غوڅه نشي
ستا د نظر چـــــــــاړه دې پڅـــه نشي
ستا په ميــــــنو ســــتا پــېرزو د ستم
دا خو د هر ښكــــــلي له وسه نشي
زما سړه وينه كـــــې جـــــوش راولي
شنډه دې ستا د بــڼو هــــــڅه نشي
سكوت به ماله اخر ســا ډوبـــــه كړي
پورته كه ستا د غـــــم خپسه نــشي
ليمه په اوښــــــــكو وينځم ګورم درته
مونځ خو هيڅكله بــــې اودسه نشي
ایک تبصرہ شائع کریں