خلک وا په اوښکو يې باڼه خيشته
دا خو مې په سرو وينو د زړه خيشته
اخ بلا رازونه به خولې وسپړي
اخ په شنه سحر دې کړل وېښته خيشته
ځه ! چې په ژړا کړو د زړه زور اوبه
پرېږده چې باران مو کړي لامده خيشته
دنګې ! د اسمان او سمندر په شان
يو د بل په اوښکو يو خيشته،خيشته
ژاړم، چې خپل زړه ته دې راښويه کړم
نرم شي ، چې کاڼي شي د غره خيشته
لاس د رقيب ستا د تورپيکي زوال
زر مه شه د مسو په اوبه خيشته
Post a Comment