د مينې تنـــــده يـــــې زما ډېــــــره كړه
چې پېغلتوب ورلــــــــه حيا ډېــــــره كړه
ستا په راتـــلو محفــــل روښــانه شولو
كه د محـــفـــل چـــراغ رڼـــــا ډېره كړه
چې په ښېرو يې زړګى سپك شو كله
زما په شـــونــــډو يې دعـــا ډېــره كړه
ستايم يې زه، احسان يې هم زه منم
ما پرې د خپل شعر ښــــكلا ډېره كړه
جانان چې سرې ســـترګې راواړولې
زما رنځور زړګـــي درزا ډېـــــــــره كړه
ښاغلي حسين احمد صادق
Post a Comment