غزل
د خپل مرکز، د خپل وجود نه ګریزان دي خلق
د چا جهنډه یې لاس کې چا پسې روان دي خلق
د زندګۍ معنی د خپلو مړو شمار پاتې ده
اوس په تلاش د کوم خواهش د کوم آرمان دي خلق
د خودکشۍ په لذتونو دې ماړه کړل دومره
چې اوس کاڼه دي، هم ړانده دي، هم ګونګيان دي خلق
يا له ښاخونو رازوړندې زيړې پاڼې رپي
يا د خپل سوچ په صليبونو آويزان دي خلق
چې وس یې رسي، د خپل سيوري نه هم ليرې تښتي
هغه وخت راغی چې په ځان هم بد ګمان دي خلق
دوی به په کومه خوله تپوس د خپلې وينې کوي
دا چې په خپلو قاتلانو عاشقان دي خلق
تسنيمه دغه ځای کې زړه مې لږ له ځانه ښه شي
چې زه کافر يم او نور ټول مسلمانان دي خلق
Post a Comment