غزل
لا خو مې ستا ترخې اوبه خلې له وروړلی نه دی
لا ارمانونه مې د تريخ ژوند نغمه کړی نه دی
زما د زړه د پرهر درده راترغاړه ووځه
زما د زړه د کوره څوک بې نوا تلی نه دی
ته د دردونو د نغمو په ژبه څه پوهيږې
د چا پرهر پرهر وجود ته دې کتلی نه دی
ما خو پرې پهې د جانان د شونډو هم کيښودې
څنګه زخمونه دی چې خلې يي لا ورغلی نه دی
لا رانه مه ځه د يار خياله شپه په سر پرته ده
لا په زنګون مې مې ستا خيالونه زنګولی نه دی
ستا د ګجرو ستا د پينزيبو د شړنګا په خاطر
مونږ ليونيو په دار خندلی دی ژړلی نه دی
شابه يو څو د نظر غشی دې راووروه
څو ورځې وشوې پرهرونو مې خندلی نه دی
زړه مې غوښتل چې ورله راوړمه همه رنګونه
خو د يو څو سلګو نه زيات مې څه راوړلی نه دی
ساقی په ډک محفل کښې ووې تهمت مه لګوۍ
زاهد شرابو ته لاس کړی دی خو څښکلی نه دی
ایک تبصرہ شائع کریں