ځه ځواني لاړه،ستا د زلفو په ول نۀ وایمه
خو د حالاتو په نخرو به غزل نۀ وایمه
هره ښکلا د وخت هوا لکه خسڼي یوړه
تش د ریدي د سرو ګلونو د ټل نۀ وایمه
بس دا یو شے زما د فن د جوارۍ ګټه ده
چې زه سندرې د ژوندون په چل ول نۀ وایمه
ماته تمغه د بهادرۍ تړي خو شرط ئې دا دے
چې به د دې خاورې اتل ته اتل نۀ وایمه
چه ستا د ننګه پرې اور بل نه دے شیرينې پښتو
ورته مئين ستا د سايې د اوربل نۀ وایمه
بیا ولې هر سړے ویریږي د خپل سیوري نه هم
ځه وشوه خېر دے زۀ دې ښار ته ځنګل نۀ وایمه
شَلې وعدې د انتظار لوړې ژورې لارې
دې کښې بې صبره زړۀ ته هیڅ کله مل نۀ وایمه
ما او حالاتو نن په دې دعا د خېر وکړله
ساز ته به ساز وایم خو غل ته به غل نۀ وایمه
د مینې دشتې د موټرو په پایو نه وهم
زه دغه سېل ته ستا په لوري مزل نۀ وایمه
چه پکښې ناسته ده زما د امیدونو راڼۍ
زه به د خپل فکر کهنډر ته محل نۀ وایمه
اندیش شمس القمر
Post a Comment