چې زما مينه ستا پــه كـار نه راځي
ماله جــــــــانانه! بلــــه لار نه راځي
زما د زړه په چينه خـــوله دې كېږدي
كه ميخانه كې د چــــــا وار نه راځي
د پوهو سترګو مې تـــا لوست ونه كړ
ماله په خوله چـــل د اظهار نه راځي
د لېونو هوښيـــــــــــــــــاري هم ومنه
په مېرو ګرځي، خو په ښار نه راځي
د فن د خرڅ هنـــــــر مو زده نه كړلو
د دغې ګټــــــــــــې كاروبار نه راځي
ګـــــران د سپرلي زخم په څه وګنډي
چـې يې په لاس د زلفو تار نه راځي
غــــــزل
ستـــاخـو شـه ظالمــه ! دومره زور اوبه
تـــاپسې مـــې شــــوه دسترګــوتور اوبه
هسې سرابـــــونــــــو پسې منـــــــډې دي
نشتــــــــه دي اشنــــاپه دغــه لــور اوبه
زړه دنهنــــــــګانـــــو سمنـــــدر نـه دی
دالتـــــــه دګیټــــــو ګیټــو په شور اوبه
سترګې اوکاسې چې دې برغونې کـــړې
راغلې ورته خلـــه کې دې میخـور اوبه
ستـــــا لــــه غمـــه مړ لا دپخــوا نه دی
مــــــه اړوه اوس دزړه په سـکور اوبه
ستـــــــا په اننګـــــوخورې ورې خولې
څه رنګې یوځــای شـــو دلته داوراوبه
ګران دې په کـوڅه کې مري له تندې نه
څښلي یې دښکلیــــوکــور په کور اوبه
څلوریزه
څومره چـــې زړه مې وچتېږي ستا له بامه سره
هومــــــــــــره خـــوېږمه اشنا له هره ګامه سره
اوس په خوبونو كې هم مه راځه بدنامه به شې
كلــــــــــــى هر چا دې پرېښودلى ما بدنامه سره
څلوریزه
دا درد زمـــــــــا د زړه زما درمان څومره ښايسته دى
هر څو كه مې قاتل دى، خو جانان څومره ښايسته دى
چا وينې ترېنه وڅښې چا سپرلو له وينــــــــې وركړې
انسان څومره بدرنګه دى، انسان څومره ښايسته دى
***
دلته د زور قدر خو شته قدر د زړونو نشته،
د زرو مخکښې هيڅ ښائيست د سرو ګلونو نشته،
رنګين به وي لکه جنت غوندې ماڼۍ به لري،
بيا هم جانانه څه تعبير مې د خوبونو نشته،
زما د خيال د امن کلى څه په دا رنګه دى،
څه ويره نشته دروازې ئي د کورونو نشته،
ستا په نامه باندې چا ياد نه کړم په زړه مې شو داغ،
ګنې کمى مې په لمن د تهمتونو نشته،
ګرانه د ژوند د هلو ځلو ولې تيښته کوې،
تريخ حقيقت سره پوڼۍ د قسمتونو نشته،
.........................................................
ستا د محبت نشې مې سر ته ځي.
خدائ خبر چې هوش له ما نه چرته ځي.
تته د قامت دې ائينه مه شه.
نن مې اسويلي د زړه بهر ته ځي.
داسې دې نمکينو کتو ياره کړم.
مالګې مې رسا زخمي ځيګر ته ځي.
مينې ليونۍ له مانه څه غواړې.
ګوره ليوني صحرا او غر ته ځي.
لمسې دې يادونو ورته اوکړلې.
خوب چې وو راغلى نو په بيرته ځي.
ګرځو د رخسارو په غرمو پسې.
تل ساړه اخيستې خلق نمر ته ځي.
ګران در سپيلنې شه چې رنځوره شوې.
دا قصور ددۀ سپيره نظر ته ځي
Post a Comment