د ژوند صحراته مې د مينې باديوه راوړې
ما د احساس د ګل په لپه کې لمبه راوړې
زه د مين زړه د رضا نه بغير نه پايمه
ما کله، کله د جانان کلي ته شپه راوړې
زمونږ څه خو يا په سترګو کې لمبې د خمار
يا په تنکي زخم کې ستا د ياد شغله راوړې
د لېونتوب د جنګ په زغره کې مې نغښتى ايمان
د سحر لمونځ له مې له ځان سره نېزه لاوړې
زما نصيب زما د جنګ او جهاد دغه برخه
چې خپله توره مې په خپلو وينو سره راوړې
راشه چې خپل مخ پکې ووينې ځان و پېژنې
ما په ورغوي کې د مينې آينه راوړې
بس داسې لږ د مينې رنګ ورکړه نو ډېره ښه ده
وخته چې تا د نوي ژوند کومه نقشه راوړې
ته راته ووايه چې څه په کر بلا کې شوي
ما په ټکر او په بابړه تبصره راوړې
دغه سړى د محفل رنګ ته ګوري اوروي څه
هم يې غزل راوړې، هم يې قصيده راوړې
بيا به په هر سړي په زور خپله خبره مني
زورور بيا د خپل غرض توره تېره راوړې
د خپل قدرت له نصاب ما خبروي، ما پوهوي
زما قاتل ماله زما د سر کاسه راوړې
زما د غرونو د ښايست د غمه هر سوداګر
د کرش مشين او فولادي سپينه اره راوړې
د انتظار د هاړ تودو غرمو وهلى صابر
د خپل ارمان د ونې سيوري له دمه راوړې
ایک تبصرہ شائع کریں